Una vez más me interesaría conocer vuestra opinión. Como ya comenté presentando "Ardalén", el libro tendrá el mismo formato, el mismo título y la misma portada en todas los idiomas a los que se traduzca. Pero la edición francesa -por razones diversas- aparecerá (como ya comenté también en una entrada anterior) con cubierta diferente. Para facilitar la comparación, aquí están las dos. Me interesaría saber cuál os resulta más sugerente y si esa opinión la formuláis antes o después de leer el libro. Gracias.
Blog
La vida es suficientemente complicada y nos ofrece, día a día, malos ratos de sobra como para añadirle vinagre. Abro esta puerta con la intención de que sea como tomarse una caña, un café, o una copa de buen vino, con un pequeño grupo de amigos después del trabajo. Intentaré responder sin grandes demoras a las cuestiones que me planteéis.
Por razones obvias de tiempo y esfuerzo no puedo mantener una versión multilingüe del blog. Escribiré mis entradas en castellano o galego, e intentaré responder en el idioma en el que me escribáis (inglés, francés o italiano; en portugués, lo haré en galego “axeitado”…).
Una "curiosidad" con algo de magia (tal vez alguien pueda desmontarla y darnos una explicación que haga de este asunto algo banal). Hace unos días estuvimos con unos amigos, viajeros incansables, y hablamos de uno de sus últimos viajes, a la Patagonia y otros enclaves de América del Sur.
Esta será la cubierta francesa de «Ardalén».
El jueves 22 de noviembre, de 19:00 a 19:30, tendré un encuentro digital en el Forum FNAC (http://forum.fnac.es/). A partir de las 19:30, la presentación de «Ardalén» en FNAC A Coruña, expo incluida.
Hace mucho tiempo Frédéric Niffle, redactor jefe de la revista francesa "Spirou", me solicitó que participase en el proyecto que estaban desarrollando, la "Galerie des Illustres", donde más de 400 autores de todo el mundo haríamos una página con alguna referencia a la revista, a sus personajes o sus autores (http://www.spirou.com/illustres/). De entre todos esos autores uno me parece sobresalir espectacularmente: André Franquin.
Hacía mucho tiempo que tenía en la cabeza hacer una variante de la que ha sido, hasta el momento, la portada de «Tangencias» en todas sus ediciones. Quien conozca el libro sabe que la imagen de la cubierta no se corresponde con ninguna de las historias que lo forman. Es, de hecho, una historia más.
Xurxo G. Penalta dejó , en "Cerrando carpetas", un par de enlaces a un alucinante jardín sumergido en Austria. Comentándolo me acordé de la obra de Jason de Caires Taylor.
La inercia y un cierto vértigo después de tres años y pico de rutinas mantenían a mi alrededor el entorno de trabajo de "Ardalén".
A Illa de Arousa é preciosa. Na parte sur, o Parque Natural do Carreirón, cunha zona de marismas, unha infinidade de praias, coídos e penedíos, e unha poboación numerosa de garza real, pode percorrerse nun par de horas, indo sen presas. No norte, o faro de Punta Cabalo e a súa contorna de inmensas masas graníticas son magníficos.
Cortegada é menos extensa que Ons e Cíes. O itinerario da visita percorre a beira e inclúe un camiño transversal central que cruza a illa de este a oeste. Estivo habitada ata principios do XX, e daquela apenas tiña arborado.
San Simón (en realidade San Simón e San Antonio) é moi especial. A pegada do tempo outórgalle unha atmosfera que a leva ao límite da realidade.
Hai premios e recoñecementos que, por razóns particulares, resultan especialmente queridos. A CEMMA (Coordinadora para o Estudo dos Mamíferos Mariños) é unha ONG que traballa en Galicia desde 1990 no estudo, divulgación e conservación neste campo. En agosto de 2012 a CEMMA nomeoume Socio de Honra e Arroaz Maior. Grazas por ese nomeamento.
La semana pasada estuve en el festival de Solliès-Ville, en la Provenza. Sabía que iba a encontrarme con amigos, pues nos convocaba, como ganador del Gran Premio del 2011, Juanjo Guarnido. Allí estaban Jordi Lafebre, Roger y Raule, Homs y Munuera. Hablamos durante horas de lo divino y de lo humano...
Según llego al festival de Solliès-Ville, en la Provenza, su editor francés y común amigo, Michel Jans, me comunica que Sergio Toppi ha muerto hace tres días.