Algúns solpores de mar calmo unha manda de cetáceos escuros achegábase á casa dende o horizonte do Norte, convocados pola música do violoncelo, que parecían oír dende a distancia. A muller, mesmo sen velos, intuía a chegada dos cetáceos, malia que o seu nadar era silencioso e pausado. Talvez fose capaz de percibir algún cambio sutil no ondular das augas. Danzaban derredor do illote, e o líder da manda adoitaba poñerlle fin á súa coreografía cun gran salto fronte á escalinata, que a muller contemplaba sempre marabillada e emocionada, rito asombroso que se repetía sen perder un ápice de intensidade desde aqueloutra atardecida, ao pouco de chegaren a vivir naquela casa, na que ela interpretou a súa música por vez primeira perante a infinidade do Océano e os escuros danzantes chegaron dende o Norte para quedar para sempre comprometidos naquela cerimonia de ocaso e música. Aquel gran salto marcaba a fin da visita, e a súa marcha, invariablemente, a chegada do crepúsculo.
